Na początku był obronny dwór, który został spalony
w 1656 roku.
W miejsce dworu Piotr Komierowski w 1680 r. wybudował parterowy dwór barokowy.
Mijały kolejne stulecia, a Komierowscy z Komierowa stopniowo powiększali swoje dobra oraz polityczne wpływy sięgające coraz dalej poza granice ich głównej rezydencji. Na przełomie
XIX i XX w. Roman Komierowski przebudował barokowy dwór na pałac w stylu pseudogotyckim, według projektu Wiktora Stabrowskiego.
Po śmierci Romana Komierowskiego majątek odziedziczył jego syn, Tomasz, który w latach
1924-1929 rozbudował pałac w stylu neobarokowo-klasycystycznym, według projektu architekta Adama Ciborowskiego. Ostatniego gospodarza na Komierowie, Tomasza, zastrzelili Niemcy we wrześniu 1939 r., a wojsko uczyniło z pałacu swoją siedzibę, pozostając tam aż do wejścia Polski pod zabór rosyjski. Wojna nie oszczędziła zbiorów pałacowych, biblioteki oraz kolekcji portretów rodzinnych, gromadzonych pieczołowicie od XV w.
W latach powojennych pałac pełnił różne funkcje: ośrodka pracy dla więźniów, magazynu, siedziby PGR i ośrodka młodzieżowych obozów jeździeckich.
Syn ostatniego właściciela majątku, Andrzej, zamieszkał po wojnie poza granicami Polski.
Wrócił do ojczyzny w 1991 r., gdyż w życie miała wejść ustawa o zwrocie majątków prawowitym właścicielom. Niestety ta ustawa nigdy nie stała się rzeczywistością i Andrzej (5-ty od lewej) wraz ze swoją żoną Janiną Komierowską (1-ą od lewej) ostatnie lata swojego życia spędził
w Sępólnie Krajeńskim. Zmarł w 1994 r. w Bydgoszczy. Zgodnie z jego życzeniem,
został pochowany na komierowskim cmentarzu.
W 2003 r. pałac od Skarbu Państwa odkupiła mazowiecka linia rodu. Budynek był zrujnowany,
a pozostałe jego elementy takie jak np. dach czy rynny były na bieżąco rozkradane
i dewastowane przez lokalnych złodziejaszków. Rodzina wiele lat starała się o finansowe
wsparcie Państwa na odbudowę pałacu, jednak nigdy jej nie otrzymała.
Renowację pałacu rodzina Komierowskich w całości sfinansowała z własnych środków, bez pomocy Państwa.
